Μεγαλώνουμε με διάφορους τρομακτικούς, απόμακρους και κοντινούς αρσενικούς ε κ ε ί ν ο υ ς, ενηλικιωνόμαστε στην προσπάθειά μας να μας αγαπήσουν και να αγαπηθούμε από αυτούς. Και με τη βία των δικών τους προσδοκιών να κρέμεται επάνω μας τους παραχωρούμε το φως μας μέρα με τη μέρα,...

«Επιτέλους!» Σε ένα άλλο διαμέρισμα της πόλης, το αναρτημένο σχόλιο της Έλλης, γινότανε σωσίβιο, εμμονή, μοχλός στο χέρι που μπορούσε να γυρίσει το ένα και μοναδικό γρανάζι που του απέμενε....

Φοβάσαι να πεθάνεις, να μην υπάρχεις, να σβήσεις. Ενώ αυτοί οι δύο φαινομενικά άσχετοι τύποι ανθρώπων, δεν το σκέφτονται καν: Το έχουν αποδεχτεί και δεν τους νοιάζει, κατά βάση. Γίνανε σχετικοί μέσω της ασχετοσύνης τους. Και το εγκόσμιο πεδίο ξέρει να αναγνωρίζει συνάφειες, σε όποια χιλιομετρική απόσταση και αν εκδηλώνονται.»...

«Γιατί, Δήμο; Τι σ’ έπιασε ξαφνικά;» Έσπρωξε το πιάτο του παραπέρα και πήρε στα χέρια του την κόλλα Α4 με τις αναπάντητες ερωτήσεις. Μπορείς να φτιάξεις πολλές ερωτήσεις, να πείσεις για δυο στιγμές ότι ελέγχεις το χάος των νοούμενων σημείων, όταν τα συνενώνεις με αυτοματικές διεργασίες. Όμως οι απαντήσεις αρνούνται πεισματικά...

Ένα ντύμα με χαρωπά προβατάκια που σε κάνουν αυτόματα λύκο και δύο στήθη που σε τρέφουν, όταν μητρικά εκείνα το αποφασίσουν, αφού κατά βάθος, ποτέ δεν ήθελαν το γένι σου, αλλά το παιδικό σου χνούδι. «Πάντως εγώ επιμένω, κύριε Βέλλιο, πώς το μέλλον των κοινωνιών είναι τα παιδιά.» «Κι εγώ επιμένω, κυρία...