“Η θεραπευτική σχέση είναι θνησιγενής”, λέει ένας από τους δασκάλους στο Τμήμα. Θα πρέπει να έχει αρχή μέση και τέλος, να μην υποθάλπει την εξάρτηση.

Όλες μας οι σχέσεις είναι θνησιγενείς. Δεν θα ‘πρεπε να μας ξενίζει και όμως μας φοβίζει. Και μένα πιο πολύ. Είναι οι σχέσεις μας θνησιγενείς, γιατί εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι είμαστε θνησιγενή πλάσματα. Από αυτό που έχουμε δίνουμε. Απ’ το δικό μας υλικό, το θνησιγενές, φτιάχνονται και οι σχέσεις που οικοδομούμε.

Και θνησιγενείς όντες, θέλουμε να ζήσουμε το αιώνιο, το συνεχές, το ολόκληρο και ρέπουμε με φόρα, με κάθε μας ευχή, με κάθε μας πράξη, στην -φαντασιακή έστω- κατάργηση της θνησιγένειας.

Για αυτό όμως και κάνουμε υπερβάσεις. Γι’ αυτό μπορούμε να μεταμορφωθούμε, γι’ αυτό πετάμε με τα φτερά βρεγμένα. Επειδή είμαστε θνησιγενείς, γι’ αυτό μπορούμε.

Η αντίφασή μας είναι το καύσιμο, ο αέρας που στεγνώνει τα φτερά μας και ανυψωνόμαστε. Θνησιγενείς όντες, υπερβαίνουμε. Και υπερβαίνοντες αγκαλιάζουμε κάθε αρχή, κάθε μέση και κάθε τέλος. Όλα δικά, καταδικά μας.

Copyright © 2024. Αθηνά Ζωγραφάκη. “All rights reserved”.