Ήθελα να φυλάω τρένα, σύρματα, διαδρομές, πηγαιμοί, ταξιδεμοί κι αντίο να ‘σαν ράγες. ΙΤ 200-188/222 να ‘γραφα απέξω στο λεκιασμένο τοίχο μου, αυτόν, τον κίτρινο, αυτόν, με τα πράσινα μπατζούρια του τα χαλασμένα, και με το μοχλό μου να με περιμένει. Να το σιγούρευα από μακριά πως όλοι τους θα φτάναν στον προορισμό, μ’ όλα τους τα συμπράγκαλα, τα κεσεδάκια τους με το φαί, τα μπουκαλάκια τους με το νερό, τα μισοδιαβασμένα τους βιβλία, τα παλιά τους άπλυτα και τα...

Όταν ντύθηκα τη λύπη κι ήρθα να σε βρω, φόραγες μάτια καστανά, μαύρα μαλλιά και δυνατά χέρια. Δε μίλησες, ούτε γέλασες. Μόνο με πήρες αγκαλιά και χάιδεψες τα μαλλιά μου. Κι εγώ σου είπα θέλω να μείνω εδώ. Κι εσύ με κράτησες κοντά σου. Δε μίλησες, δε γέλασες, δεν κοίταξες το ρολόι να φύγω. Μόνο όλο το βράδυ με σκέπαζες να μην κρυώνω και μέτραγες τον πυρετό...

Εκδόσεις Πατάκη, 2016 Διορθώσεις: Νάντια Κουτσουρούμπα Ο Μηνάς Αβλάμης, πρώην κοσμικός και δημοφιλής συγγραφέας, αντιλαμβάνεται ότι η φαινομενική του «παρρησία» να γράφει πειστικά για τις ζωές των άλλων, είναι ένα τίποτα μπροστά στο θάρρος για την ίδια τη ζωή - το θάρρος που δεν μπόρεσε να δείξει στο κρίσιμο ναυάγιο του Atlantis. “Κι...